با تو آدم خوشبختی هستم . آدمی که می تواند هر روز ساعت های خروشانش را قسمت کند و در قلبش بهار باشد .

پدر عزیزم ، من سالهاست که آدم خوشبختی هستم . آدمی که می تواند با تو، بی تابی هایش را به روی شانه های رهگذر باد بیاندازد . همان آدمی که وقتی خسته از روزگار می آید و زیر سایه ات می نشیند، نفس های آرامت ، آرامش می کند و دعاهای پررنگت ، همه جا دستانش را می گیرد .
محبوبم ، هنوزوقتی برق دوست داشتن را در چشم هایت دنبال می کنم و می بینم که چگونه سر سجاده ات ، تسبیح خوشبختی مرا می اندازی و به آسمان نگاه می کنی ، منقلب می شوم . من جنس نگاه کردن های پدرانه تو را می فهمم و آنقدر تو را می شناسم که عاشقت باشم .
من سال هاست که می دانم پدرم ، عاشقیست که دعاهایش را با اشک می خواند و سالهاست که بارهای سنگین مرا به دوش می کشد و به فرشته های خدا سپرده است که دوستم بدارند و سختی هایم را با او قسمت کنند .
بابای خوبم ، هنوز صدای گرم وخش دارت از قصه های کودکی ام بلند است و گوش هایم ، صدای پرمهر پدرانه تو را می شنود . آخر تو که در کنارم باشی ، زندگی کمتر نبرد می کند و کمتر دیوارهای بلندش را نشانم می دهد .
من آنوقت ها را که بند کفش هایم را می بستی و همراهم شعرهای کودکانه می خواندی ، یادم هست. یادم هست که چگونه هرروز از دنیای بزرگ ومردانه ات ، عاشقانه به دنیای کوچک من سفر می کردی و می آمدی تا روزها و هفته ها و سال ها ، پدرانگی ات را به پایم بریزی .
من تمام آن فصل های شاد و شیرین را، تمام آن پنجره هایی را که هر روز روبروی نگاهم می گشودی ، یادم هست .
ای نازنین ترین آدم دنیا ، با تو هر روز زمین برایم همان کره گرد بسیار کوچکیست که تنها روی میز تحریر اتاقم نشسته است .
دوست دارم بدانی تا سایه محبتت روی سرم گسترده است در جهانم ، غمی نیست و هرلحظه آدم خوشبختی هستم . پس مرا ببخش که با تهیدستی بسیارم ، هرگز نمی توانم داستان بزرگی ها و دلباختگی های تو را، آنگونه که هست ، بنویسم .